Na een lange en vermoeiende dag in het Boudewijnpark geen spoor van mama of papa. Gelukkig nam de buurvrouw me weer mee naar huis. Na het eten kregen we telefoon en vertelde papa dat zusje uit de buik van mama gekropen was. Tuurlijk wist ik dat al. Ze hebben me al weken lastiggevallen met verhaaltjes en met kapotknippen van een groeimeter. Die meter was nu echt wel bijna op. Waarom ze mij niet hebben laten helpen snap ik niet. Ik zeg al maanden dat ik baby wel uit de buik van mama zal halen door haar mond. Maar nu het zover is vergeten ze mij mee te nemen om te helpen.

De volgende middag kwam papa mij halen. Baby is klein en slaapt veel. Ze kent mij nog niet anders had ze wel iets gezegd. Ik heb haar een aai gegeven en ook het Bumba doekje dat ik cadeau mocht geven. Gelukkig kwamen oma en opa, Peeken en Ronny, meme en pepe en nonkel Koen. Zo was er toch nog iets te doen en kreeg ik mooie auto’s en keek er soms zelfs iemand naar mij en niet alleen maar naar baby. Leuk, oma en opa brachten me weer naar de buren. Die hebben meer speelgoed dan bij baby.

De dag nadien kwam papa mij weer halen. We hebben samen buiten gegeten en zijn een paar keer door de grote hal van het ziekenhuis gelopen. Ik loop veel sneller dan papa. Ik was bijna eerst bij mama. Baby sliep weer. Gelukkig bracht papa me weer terug naar de buren.

Dan kwam papa mij niet meer halen en mocht ik fijn knutselen met de buurvrouw. Na de middag waren mama en papa ineens in mijn tuin. Dan mocht ik over de draad naar huis. Joepie, weer op mijn trampoline! Baby is nu ook thuis. Ze slaapt veel en maakt soms lawaai en doet iets raar bij mama. Ik wil mijn melk uit een fles!

Je vindt Juna’s geboortelijst bij Unicef hier: https://action.unicef.be/projects/juna-brosens